Hoe overleef ik mijzelf? Dat vraag ik mijzelf de laatste tijd vaak af. Mijn vriendschappen starten super leuk en worden intens, maar na verloop van tijd is de band verstikkend voor de ander en dan verwatert de vriendschap. Ik ga regelmatig uit en ontmoet leuke mannen. De knapste of de populairste versier ik, maar echt verliefd word ik nooit. Ik heb een wervelende loopbaan, want ik stap van de ene job in de andere. Vol goede moed sloof ik mij uit om gezien te worden, maar het resulteert nooit in een langdurige baan.
Omdat ik vastloop en mij afvraag waarom, zoek ik een coach op. Ik ontmoet Debbie en ik leer van haar dat ik aangeleerde gedragspatronen en gewoonten heb ontwikkeld om te kunnen ‘overleven’ en om mijzelf te beschermen.
Relaties
Zo meld ik mij net na mijn scheiding, een aantal jaar geleden, aan bij een datingsite. Ik ben benieuwd of ik nog in de markt lig en of ik mijn ideale partner zal vinden. Maar hoe kies ik die partner en kies ik überhaupt, of word ik gekozen? Voor mij gaat het niet om het uiterlijk maar om het innerlijk, maar ik ken mijn eigen innerlijk niet eens. Laat staan dat een ander die kan zien.
Hechting
Mijn tweelingbroer is in alles beter dan mij. Hij leert beter, turnt beter en is veel beter in het leggen en onderhouden van relaties. Mijn moeder houdt evenveel van ons, hoewel ze altijd een jongen had willen krijgen. Daarbij had mijn moeder veel meer aandacht voor mijn broer, omdat hij overal angstig voor was. Ik redde mij wel.
Wat ik voel, gaat over afwijzing, weet ik nu. Door maar te blijven voldoen aan de verwachtingen van de anderen en te doen zoals het hoort, stond ik ‘aan’ op de ander en tegelijk was ik gevoelig voor eventuele afwijzing. Afwijzing, afwijzing, afwijzing…. gonst het door mijn hoofd en mijn buik krimpt ineen. Ik voel walging en tranen wellen in mij op.
Angst en afwijzing
Dan vraagt Debbie tijdens een sessie naar dit verdriet toe te bewegen: ‘Maak contact met het kleine meisje in jezelf en ontdek wat zij jou te vertellen heeft.’ Ik krijg een kussentje van Debbie en dat is even mijn innerlijke kind. Ik druk haar stevig tegen mij aan en begin hartverscheurend te huilen.
Ik vertel daarna dat mijn moeder een schat is. Zij verdeelde haar aandacht gelijk over mij en mijn broer, zei ze mij onlangs. Maar deed ze dit ook met haar hart? Nadat ik tot rust ben gekomen, vertelt Debbie over hechtingstijlen. Het wordt mij duidelijk dat ik bang ben voor verlating en afwijzing. Daardoor kan ik claimend overkomen en weet ik niet goed hoe ik relaties kan aangaan en onderhouden. De verbinding met mezelf en de ander is verstoord en dat is precies waar ik zo hard naar op zoek ben en waar ik zo hard voor werk. Niet gek dat ik steeds vaker moe ben en steeds vaker onder de denkbeeldige steen wil kruipen. En niet gek dat ik mijzelf regelmatig afvraag: “Hoe overleef ik mijzelf?”
Ik leer dat ik de veiligheid en verbinding die ik niet altijd bij mijn moeder vond, nu niet bij een ander kan vinden. Ik mag in de plaats daarvan, de pijn van het gebrek aan betrokkenheid, ontvankelijkheid en toegankelijkheid van mijn moeder, gaan voelen en erkennen.
Verbinding
Debbie vraagt of ik mij voor kan stellen dat ik de energie die ik nu inzet om de ander dichtbij te krijgen en houden, meer op mijzelf kan richten? Zodat ik mijzelf beter leer kennen en verbinding kan maken met mijzelf? Om zo te doen en laten wat klopt voor mij en te stoppen met overleven?
Haar vraag is nog niet gesteld, en ik voel mij al schuldig. Wanneer ik mezelf ben, mijn grenzen aangeef of eigenlijk ‘nee’ wil zeggen, dan sta ik niet ‘aan’ op de ander. Opnieuw tranen en ik voel nog meer oude pijn.
Van overleven naar leven
Met het schuldgevoel onder mijn arm vertrek ik. Eenmaal thuis besluit ik, hoe spannend ik het ook vind, contact te blijven maken met de kleine Monique in mij. Ik vraag haar nu regelmatig wat haar behoefte is en voel daardoor veel beter aan wat echt bij mij past. Ik ontmoet nieuwe mensen en doe dingen die ik leuk vind om te doen. En wat blijkt? Ik ben helemaal niet dat ‘groepsmens’ die zo goed denkt te functioneren in hectiek en adhoc situaties. Ik word helemaal niet gelukkig van steeds maar moeten bewijzen en presteren.
En dus heb ik besloten om voor mijn volgende baan een andere weg in te slaan, waarbij ik ga luisteren naar mijn hart. Ik sta nu ‘aan’ op mijzelf. Hoe onzeker dat ook nog voelt.
