Karel vervolgt: “Van dat onrustige gevoel word ik niet blij”, om vervolgens te vertellen dat hij overweegt om een tweede bedrijf te starten. Wij ruiken een case!
Een werkende vulkaan
Het is alsof je een nog werkende vulkaan beklimt. Je weet dat het onder je verschrikkelijk borrelt en dat het op sommige plekken te heet onder je voeten is. En tóch wil je daar zijn, het is de kick die op je wacht.
Pijnlijk wordt het als de kick zich steeds later aandient. Of dat de sensatie die je ervaart als je jezelf uitdaagt, helemaal uitblijft. Dan is wandelen op de vulkaan niet genoeg. Nee, lopen over de afgrond van de kolkende krater is dan het minste, anders heb je niet het gevoel dat je leeft.
Er zijn grenzen
Niets mis met jezelf uitdagen, een succesvol bedrijf uit de grond stampen en nog meer meters maken. Maar dat in combinatie met een druk gezin, een scheiding en/of verlies van een dierbare: het wordt voor dat je het weet La Palma najaar 2021.
Maar hoe dan?
Eerst onderzoeken wij tijdens de intervisiesessie wat er aan de hand is.
We stellen vragen en krijgen steeds meer helder wat er speelt:
– Wat ervaar je?
– Wat speelt er?
– Wat is de historie achter deze situatie?
– Herken je een patroon?
– Wat zijn (terugkerende) emoties?
– Zijn er dominante overtuigingen?
– Wanneer heb je dit eerder ervaren?
– Welke reacties of feedback krijg jij uit je omgeving?
Bikkelen kost energie
Waar de laatste 10 jaar ogenschijnlijk als vanzelf leken te gaan, heeft het opbouwen van zijn bedrijf meer kruim gekost dan Karel zich heeft gerealiseerd. Er is achterstallig onderhoud maar tegelijk blijft de roep van het bekende en de wens om door te bikkelen, aanwezig.
Doordat Karels autonome zenuwstelsel zo door de jaren geleerd heeft, dat wandelen op de vulkaan een doodnormale aangelegenheid is, staat zijn zenuwstelsel ‘aan’. De sympathicus roept om meer van hetzelfde: uitdagingen, starten met een totaal nieuw concept, liefst met hier en daar een beetje gedoe. Maar vechten en vluchten levert stress, de energie wordt minder en minder en de signalen van stress worden meer en meer. En juist die stress lijkt op ‘thuiskomen’. Karel realiseert zich dat hij in een vicieuze cirkel is beland.
De vraag die wij aan Karel stellen is waar hij zich in herkend: komt er niets meer echt uit zijn handen of gaat hij alleen nog maar harder lopen en meer vechten of vluchten? Zijn antwoord verbaast ons niet: “Ik wissel de laatste tijd nogal af tussen uitgeblust zijn en de gedachten om juist wel weer iets nieuws te moeten starten”.
Uit de vechtstand & de vlucht voorbij
Het is aan Karel om te leren ‘zijn’ met het gevoel van ongemak dat hoort bij het leven. Het mechanisme om te gaan vechten of vluchten in werk om ongemakkelijke gevoelens maar niet te hoeven voelen, komt alleen op die manier tot een eind. Meditatie, stilte, yoga, open gesprekken en meer steun opzoeken, geeft meer rust en creëert balans. Of iets anders waar hij blij van wordt, het maakt niet uit wat. Als het maar voor Karel zorgt voor meer veiligheid en verbinding met zichzelf en de ander.
Karel neemt zich voor de aankomende vakantie niet op een vulkaan te wandelen, maar met zijn kinderen over de Alpenweide te struinen, waar koeien loeien en bellen rinkelen. Zie je het al voor je?
En jij?
Wat helpt jou op het moment dat je merkt aan te blijven staan? Wij zijn benieuwd!
